20 stycznia 1986 r. brytyjska premier Margaret Thatcher i francuski prezydent Francois Mitterrand uzgodnili budowę tunelu pod kanałem La Manche. Do czasu budowy Mostu Krymskiego, Eurotunel był prawdopodobnie najbardziej imponującą konstrukcją inżynieryjną we współczesnej Europie.
Tunel pod kanałem La Manche o długości 50,45 km znajduje się w pierwszej piętnastce najdłuższych tuneli na świecie. Spośród tych, które mają połączenie kolejowe, Eurotunnel jest czwarty.
Cóż, wśród podwodnych tuneli nie ma sobie równych.
Budowa Eurotunelu trwała sześć lat - rozpoczęła się w 1988 roku, a zakończyła w 1994 roku. Całkowity budżet przedsięwzięcia wyniósł 13,5 miliarda euro, po uwzględnieniu dzisiejszej inflacji. Nawiasem mówiąc, jest to o 80% więcej niż pierwotnie planowano.
Amerykańskie Stowarzyszenie Inżynierów Budownictwa umieściło Eurotunel na liście siedmiu inżynieryjnych cudów współczesnego świata. Obejmuje ona również Empire State Building, zaporę Itaipu w Brazylii, CN Tower w Toronto, Kanał Panamski, most Golden Gate w San Francisco i system ochrony przeciwpowodziowej w Holandii.
Po raz pierwszy idea tunelu łączącego Wielką Brytanię i Francję została zaproponowana w 1802 roku przez Alberta Mathieu-Faviera. Jego plan zakładał dwupoziomowy tunel dla pojazdów konnych z masywną wyspą pośrodku cieśniny, na której znajdowałyby się stajnie do wymiany koni.
Dziesięciu robotników zginęło podczas budowy Eurotunelu.
Zespoły tunelarzy z obu stron spotkały się 1 grudnia 1990 roku. Co więcej, błędem jest sądzić, że spotkali się dokładnie pośrodku cieśniny. Brytyjska część tunelu jest dłuższa.
Eurotunel biegnie średnio na głębokości 50 metrów pod dnem kanału La Manche.
Oprócz dwóch głównych tuneli w Eurotunelu (po jednym dla ruchu w każdym kierunku), istnieje jeszcze jeden - awaryjny. Jest on przeznaczony do ewakuacji w przypadku pożaru.
Do drążenia tuneli wykorzystano 11 maszyn drążących, a długość każdej z nich była równa dwóm boiskom piłkarskim.
Każdego dnia z usług Eurotunelu korzysta średnio około 60 tysięcy osób, ponad 7 tysięcy samochodów osobowych, prawie 5 tysięcy ciężarówek i 140 autobusów. Nawiasem mówiąc, samochody w Eurotunelu poruszają się tylko jako pasażerowie: są przewożone pociągami.
Poważne incydenty miały miejsce więcej niż raz podczas eksploatacji Eurotunelu. Pożar w listopadzie 1996 roku uszkodził pół kilometra tunelu. Usunięcie jego skutków zajęło sześć miesięcy. W grudniu 2009 r. pięć pociągów zatrzymało się w tunelach na 16 godzin. Bez światła, jedzenia i wody dla pasażerów.
Jedynym samochodem osobowym, który oficjalnie przejechał przez Eurotunnel o własnych siłach, był samochód elektryczny Ginetta G50 EV. W ramach akcji charytatywnej, były mistrz F1 John Certis "ścigał się" przez tunel serwisowy, nie przekraczając dozwolonego limitu 50 km/h.
Podróż tunelem trwa 35 minut.
Wykończenie łuku Eurotunelu zostało zaprojektowane na 120 lat eksploatacji.
Według niektórych szacunków, pełna spłata projektu zajmie 1000 lat.
Polish 
English 
Russian 
German